سينه زني، نوعي مراسم سنتي عزاداري براي سيد الشهدا عليه ‏السلام و ديگر ائمه مظلوم عليه لسلام، است. اين مراسم معمولاً همراه نوحه‏ خواني با آهنگي خاص است. اصل اين سنت در ميان عرب‏ها رواج داشته است. آنها هنگام وارد شدن مصيبت، دست‏ها را به صورت ضربدري -به گونه اي که کف دست‏ها به طرف صورت باشد- روي هم قرار داده و به نشانه عزا به سينه مي‏زدند (کاري که اکنون نيز در ميان زنان عرب بسيار رواج دارد). سينه زني به مرور زمان، به صورت موجود در آمده است. اين گونه نوحه‏ گري ابتدا به صورت فردي بوده، اما به مرور زمان به صورت گروهي و دسته ‏هاي سوگواري در آمده است. همچنين رواج و توسعه اين عمل مربوط به همان قرن‏هاي آغازين هجري در دولت آل‏بويه بود و در زمان صفويه گسترش يافت و در عصر قاجاريه، بر تجملات اين مراسم افزوده شد. لازم به ذکر است که بهترين راه براي زنده نگاه داشتن هر فاجعه ‏اي - به ويژه فاجعه کربلا - کارهاي عملي مي‏باشد. اين کارهاي عملي وقتي با هنرنمايي همراه باشند، تأثير عميق‏تري بر جاي خواهند گذاشت. سينه زني يکي از اين کارهاي عملي همراه با هنرنمايي است و به همين دليل، مورد استقبال همه قرار گرفت. بر سر و بر صورت و يا اعضاي ديگر زدن هم تأثير دارد؛ ولي مانند سينه زني طبيعي و خود جوش نيست. اين کار، نوعي عکس العمل عاطفي است که افراد هنگام عزا و مصيبت انجام مي‏دهند. برخي زنان حاضر در صحراي کربلا، پس از مشاهده آن فجايع، با زدن بر سينه خود به عزاداري پرداختند و مي‏توان حدس زد که با به حرکت در آمدن کاروان اسراي کربلا و اقامه عزا از سوي آنان در شهرها و اقامتگاه‏ هاي بين راه و همراهي برخي از مردم با آنان، اين روش به مرور زمان به صورت يک سنت و شيوه در عزاداري امام حسين عليه ‏السلام در آمده باشد.