هر مناره حنجره ای ست

 که تو را

 در گوش تاریکی

فریاد می زند

 و هر مسجد سینه ای

 که خورشید در آن می تپد

 تا خون عشق

 در رگ های حیات جریان یابد

 و نور ایمان

 شب های بی پناه را در آغوش بگیرد...

نام ات طنین بیداری ست

 بر خواب های آشفته ی زمین

وقتی سکوت صبح را

 پرندگانِ اذان

 به تکبیرة الاحرام، روشن می سازند

 وکنار رحمت ات قیام می کنند

 بال های شکسته و پاهای رنجور...

 تنها در مسیر توست

 که هر صخره روزن

 و هر رود آیه ای ست .

بر شانه ی هر قاصدک

کوله باری ست که سفر را

 در جستجوی آرامش

 به خانه ات می کشاند

 که در حریم سبزش

 پرستوهای دعا

 از آشیانه ی قنوت

 به معراج می روند

 و دل های مهاجر را

 به وصال دوست می رسانند...

 اشک ها

 بر دامان مهربانی ات

 به دریای لبخند می پیوندند

 و لبخندها

 از دستان اجابت ات

 به مهمانی آینه های ترک خورده می آیند...

 به تو می رسم

 از بغض های شکسته

 در رکعت های استوار

و از زانوی خمیده

 در سجده های سرفراز...

  دلم شکوفه ی غمگینی ست

 که از بهار جا مانده

 و تنها حضور توست

 که زمستان را

 از شاخسار جهان می تکاند....