بر روی دوش خستگی هایم سوارم برشانه هایم تکیه داده کوله بارم وقتی بلاتکلیف چشمان تو هستم راهی به جز راهی شدن دارم؟ ندارم یک یک عمود جاده رنگ روضه دارد تا کربلا زخم تنت را می شمارم با هر قدم می روید اینجا مصرعی ناب ابیات خاکی را به خاطر می سپارم بایک طبق اخلاص می آید جوانی از وصله ی دشداشه او شرمسارم این خاک،رنگ از خون گرفته کاش می شد پای تمام نخل ها مرهم بکارم این ازدحام شهر،خلوتگاه راز است من هم دلم را با تو تنها می گذارم از راه برمی گردم اما از تو هرگز از اربعین تا اربعین چشم انتظارم