موکب به موکب سر میزند...
شاید آن وقت که چشمانت را بسته ای و از سرمای بیابان در خودت جمع شده ای و آرام خوابیده ای به پاهای پر از دردت دست کشیده و دعایت کرده و رفته باشد...

شاید وقتی گرم پیاده روی هستی و سرت پایین است، بدون آنکه احساس کنی دستی روی شانه ات گذاشته باشد و لبخندی زده و از کنارت عبور کرده باشد.
شاید خداقوتی که مرد خوش چهره ای میان راه به تو می گوید، از زبان مبارک حضرتش به گوش ات برسد و تو او را نشناسی...
شاید وقتی مهمان خانه محقر آن عراقی فقیر - که همه دارایی اش را وقف حسین کرده است - شدی، عطر پسر فاطمه در خانه پیچیده باشد.
پسر نهم حسین میان ستون های مسیر کربلا سربازانش را پیدا می کند...
نفس های معطرش
قدم های آرام اش
صدای اشک و آه اش را در این مسیر راحت تر می توانی بشنوی.
از این ستون به آن ستون نوید فرج است...
میان ستون ها و آدمها و گرد و خاک مسیر پیاده روی دنبالش بگرد که ظهورش نزدیک است...

دنیا به نام آل حسین است والسلام