تا کاروانِ مهر زقلبم عبور کرد

صحرای دیدگانِ مرا، بحرِ نور کرد

عیسای نور چشمِ فلک را گشود باز

موسای مهر قلبِ مرا کوهِ طور کرد

شام از دیارِ قلبِ فلک رفت جون شهاب

مهری چو روی قلّه ی ایمان ظهور کرد

تصویرِ نخلِ تشنه در آیینه ی فرات

افتاد و دشت چشمِ فلک را، نمور کرد

کی در تنورِ دل سرِ خلیل را نهاد

کز مهر هرم و نور درونِ تنور کرد

«خوشدل»! گلوی عشق، سرِ نی چو نغمه خواند

سوزش ربابِ شعر مرا پر زشور کرد