در تنور سینه تا باشد سرِ سردارِ نور

شام و سردی جا ندارد، در میانِ این تنور

آتشی از خیمه های عشق برپا شد کز آن

قلب ها موسی شد و شد سینه هامان کوهِ طور

خواند قرآن بر سرِ نی، تا نوایی سوزناک

ناله آمد از دلِ انجیل و تورات و زبور

این قیامت در درونِ ما شود برپا کز آن

زنده می گردد دل و جان های ما بی نفخِ صور

می شود صحرای خشک قلب های ما حرم

کاروان عشق و حق تا، کرد از این صحرا عبور

آفتاب عشق و حق تا در بلورِ سینه هاست

می شود رنگین کمانی، منتشر از هر بلور

انتظار هر محرم را کشد تقویمِ دل

تا کند مردی و ایمان و شرافت را مرور

تا مسیح مهر،«خوشدل»!، دم زند بر کوهِ نی

باز شد همچون دریچه، بر سحرها چشمِ کور