چشمانِ آسمانِ دلم پر ستاره شد

تا زخم های مهر فزون از شماره شد

کین در گلوی طفلِ محبّت چو تیر زد

احساس بی قرارتر از گاهواره شد

شیرازه بست دفترِ ایمانِ سینه را

قرآنِ ما که بر سرِ نی پاره پاره شد

قرآن به روی منبرِ نی تا که خطبه خواند

اشکم چراغِ روشن و چشمم مناره شد

گر گوشوار خواهرِ حق را ربوده اند

پیغام او به گوشِ جهان گوشواره شد

تا در تنورِ سینه، سرِ عشق جا گرفت

«خوشدل»! تنورِ روشنِ ما پر شراره شد