۷۲ سیاره نینوایی همیشه وقتی که در شب سیاه دلم به دنبال روزنه نور به این سو و آن سو میزنم هیچ نامی جز حسین(ع) آرامم نمی کند و در بیقراری های کودکانه ام اقتدار و صبوری زینب مقابل چشمانم تصویر می شود. غروب، خسته و آشفته مقابل قبله ایستادم و اسلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی.... را زمزمه کردم و در پایان تصمیم گرفتم به فراخوان عاشقی لبیک بگویم و راهی کربلا شوم. همیشه زمان تند و یا کند نمی گذرد گاهی چشم بر روی هم می گذاری و میبینی هوا گرگ و میش صبح است و دختری کوچک با چادری مشکی که به زحمت آن را روی سرش نگه داشته مقابلت ایستاده و خرما تعارف می کند. آری به همین زودی خود بی تابم را دو روز قبل از اربعین حسینی در صف عاشقانش یافتم. هرچه به کربلا نزدیک تر از دنیا و هر چه در او هست دورتر یشدم. نگاه آرام و نجیب دختری که خرما در دست داشت یادم نمیرفت نزدیک ظهر بود نفس عمیقی کشیدم و جسارت آن را به خود دادم تا فقط چند دقیقه ای بنشینم و در این مسیر با دید زینبی خیره شوم به تمام حوادثی که گاهی تنها در چند جمله کوتاه خلاصه می شوند. به راستی کربلا نام حک شده بر پیشانی حادثه ای سرخ است. کربلا منظومه ای است با هفتاد و دو سیاره نینوایی. سرزمین دلاوری های علی اکبر و گلوی خشکیده علی اصغر. این سرزمین بوی حماسه می دهد و خیمه ای است که همیشه بر افراشته خواهد ماند. تقویم سرخ کربلا یاد آور عاشورا، اسارت و اربعین است. با خود هزاران بار فکر کردم چه کسی چه عظمتی می تواند این چنین شور به پا کند. قطعا جاهلان شب پرست نمی دانند که حسین و ققنوس واژه های زلال فطرتند. کل یوم عاشورا و کل عرض کربلا سخنی است که پشت شیطان را می لرزاند و به او اجازه نفس کشیدن نمی دهد. حس میکنم تک تک آدمهایی که با شور و شوق به سمت کربلا راه افتادند ندایی را شنیدند که گفته یاران شتاب کنید، قافله در راه است. می گویند که گنهکاران را نمی پذیرند آری گنهکاران را در این قافله راهی نیست اما پشیمانان را می پذیرند. عمود به عمود گذشتم و جنون را بیش از پیش چشیدم. زانو زدم اینبار دلی نه بیقرار بلکه آرام را به دست صاحبش سپردم. در این مسیر حس کردم بانوی مهر چادرش را بر سر تمام بانوان کشیده که اینگونه آرام قدم برمی دارند و جز زیبایی چیزی نمی بینند.