اثر اول :

(كودك جنوب)

من هستم

           من

                 روح جنوب

                               سوختة آفتاب

صداي طبل وشيپوررا كه ميزنند

                                      دوست دارم

چند وقتيست كه آهنگ زندگي من

                                               بيرون نمي آيد

مردم به جاي دشداشه هاي سفيد

                                           سياه پوش شده اند

هيچ چيز مطابق قبل نيست

صدائي كه نميدانم چيست

                             دلم را آتش مي زند

مردم

        سينه مي زنند

                      گريه مي كنند

چه صداي كوبنده اي است

                                                آواي

                                             يا حسين (ع)

مردم

               این روزها

                           مهربان ترند

شبنم عالیخانی

اثر دوم:

(گفتگوی دختر امام حسین (ع) با پدی)

بابا جونم زخم زبون شنیدم
راز تو رو ازاین و اون شنیدم
توی بیابون دنبالت  دویدم
رو نیزه بودی تنتو ندیدم
دلخورم از این همه بی حرمتی
نمی بینم همدم وهم صحبتی
بالا گرفتی سَرِ تو از همه
مرکب تو نیزه و من ماتمه
انگاری آفتاب می تابه با نیزه
قد زمین نمیرسه تا نیزه
بابا جونم نمی بوسی لبامو؟
نمی بینی تنهائی شبامو؟
مردم کوفه ناسزا می گفتن
هرچه که بد بود به ماها می گفتن
این روزا هی دلم واست میگیره
زندگی انگار تو دلم می میره
توکوچه های کوفه سنگم زدن
این آدمای دو رو خیلی بدن
لبخندتو تو طشت زر می دیدم
حرف بد از نامردا می شنیدم
من میدونم تو غریبی می میرم
عزا تو تو شهر غریب می گیرم
باباجونم دلم این روزا تنگه
بالین من تواین خرابه سنگه
باباجونم تنهائی تو خرابه
دلم واسه بی کسیمون کبابه

شبنم عالیخانی