بعد از تو خواب از سر دنيا پريده بود...

تاريخ اگر چه عمر خودش را دويده بود

هرگز كسي شبيه شما را نديده بود

هرگز نديده بود نه! خورشيد ديگري

بر شانه هاي نيزه که این سان دميده بود

پايان قصّه چيست كه روز تولّدت

باران به گونه هاي پيمبر وزیده بود

شايد شنیده بود كه جهل، «اسمعيل» را

در كربلا  و تشنه سرش را  بريده بود

آخر چگونه آمده بود از دلش كه مرگ

شش ماهه نوبهار تو را سيب چيده بود!

آن جا كه هفت بوسه به پيشاني اش زدي

هفتاد و چند   داغ   قَدَت را خميده بود ؟!

در حسرت وصال  تو آن روز  رود  هم

يك نو عروس تازه به دوران رسيده بود

شرم از تو سرخ كرد سرا پاي دجله را

او را وگر نه «عشق» زلال آفريده بود

بايد به آيه هاي تو ايمان بياوريم

آن آيه ها كه از لب خنجر چکیده بود

بعد از تو «غار»^* راه رسيدن به « يار » نيست

بعد از تو خواب از سر دنيا پريده بود...

*  اشاره به غار اصحاب کهف