« غزل سرخ »

.... و خدا خواست که تنهایی تو کم بشود

هر چه بید است به پای قَدَمت خم بشود

پی قَد قامت تو ، ماه عَلَم بردارد

دست او حافظ خورشید دو عالم بشود

اشک از گونه ی گل های خدا پاک کند

و سرآغاز شکوفایی مریم بشود

غیرت علقمه را مشک به دندان بکشد

شاه بیت غزلِ سرخ محرّم بشود

برود و لوله در ساحل رود اندازد

تا مگر فرصت پرواز فراهم بشود

رو به آیینه ی چشمان تو زانو بزنیم

آسمان دل مان خالیِ از غم بشود

سایه ی دست کسی روی فرات افتاده است

می شد ای کاش که دلتنگی مان کم بشود