بسم رب الحسین...

از نوکری غریب به ارباب خود حسین (علیه السلام)...

غیر از غمِ فراقِ تو دیگر ملال نیست

جز رفتنم به کرب و بلا یک سوال نیست

در خیلِ عاشقانِ به شوقِ تو رهسپار...

جایی برای کفترِ بی پرّ و بال نیست؟

شیرین شود به چایی شیرین لبم ولی...

شیرین تر از چشیدن طعم وصال نیست!

هر چند حال و روز دلم کربلایی است

اما دلیلِ شعر، فقط شرحِ حال نیست

عشقی درون سینه ی من جا گرفته است

من حتم دارم عشقِ شما احتمال نیست!

عشقی که با نگاه شما عشق می شود

درگیر روز و هفته و یا ماه و سال نیست

با این حساب، کل زمین ها و روزها

تکرارِ کربلای تو گشتن، خیال نیست!

من حتم دارم هر که دلش با حسین (ع) نیست

هر لقمه ای که خورده به عمرش، حلال نیست!

هر کس که اشکِ چشم ندارد برای او

چشم دلش به قدرِ کفایت زلال نیست!

قطعا از این مقام نصیبی نبرده است

هر کس که گفته نوکری او مدال نیست!

هر کس که پای روضه ی او تربیت شود

داند که هیچ جای جهان، این جمال نیست!

رزقِ تمام زندگی اش، یک نگاه اوست

سینه زنِ حسین (ع)، غمش پول و مال نیست!

شور و شعور، شهد شهادت، شراب عشق...

در خیمه ی حسین (ع)، به غیر از جلال نیست!

باب الحسین، باب مرادِ خلائق است

این باب، بابِ تک روی و انفعال نیست!

اینجا برای عشق نفس تازه می کنند

جایی برای معرکه و قیل و قال نیست!

این راه، راهِ یک شبه صد سال رفتن است

هر قدر هم که دور باشد، محال نیست!

وقتی که پای عشق به این ماجرا رسید

دیگر میان عقل و دلت هم جدال نیست!

* * *

عشقی درون سینه ی من جا گرفته است

شعری به روی دفترِ من نقش بسته است

عَجِّل علی ظهورک یا صاحب الزمان (عج)

حتی برای مصرعِ آخر مجال نیست!!!