یک شب آسمان شمع وجودش را از ما گرفت و ما تا صبح به احترامش بیدار نشسته ایم سال های این عمر گذشت و رفت آیا لحظه ای در حسرت یار نشسته ایم؟ چه شب هایی که به یاد حسین گریه کرده ایم پس چرا در جمعه های دوست بی کار نشسته ایم گوییم که ما روسیاهان غافل را ببخش اقا گر تو خواهی ما نیز در انتظار لحظه ی دیدار نشسته ایم سربند مادرت را بر پیشانی گره کرده ایم ما محبان شب های بی امام را بیدار نشسته ایم