مسیر

عجیب گشته زمـانه ،عجیب تـر دل مـن          کـه هـرکه هرچه بـگوید بـه هرکجا بـروم

چه شدکه چشمِ دلم را ،گرفت برق جهان        که گه به سویی وگـاهی بـه ناکـجا بـروم؟

دراین زمانـه که هـردم هـوا  شود رنـگی      هوای دوست گـذارم بـه هـر هـوا بـروم ؟!

به زرق وبـرق جـهان تا کـجا ببنـدم دل         که بیـن مانـدن و رفـتن به هـربـهابروم؟

نموده خسته مرا این دلـی که هرجاییست        نمانده چاره جز ایـن، تا سُـویِ خـدا بـروم

تـمام سختی دنیا به جستجو(یافتن) باشد        مسیـر را چـو بـیــابـم بـه انتـها بـروم

نبوده جـمع حـواسم که راه گـم نـکنـم        ببایـد از پـی شاخـص،که بـی خـطا بـروم

بـرای جستـن راهـی به هـردری زده ام        فقط دری که حسین(ع)است گشته وا، بروم!

هرآنچه راه نـهادند نـام آن ،کُفـر اسـت          فقط حسین (ع) بـُوَد راه وپـا بـه پـا بروم

به اربـعین حسینـی که گاه عشـاق است،        سـری فتـاده بــه زیـر و پیـاده پـا بـروم

قصور ولغزش از این راه چُون کنم جبران؟        بـرای عـرض ارادت بــه نـیـنـوا بــروم

بس است قادرِ بیچاره این همه تشویش،        بـرای کسـب سـعـادت بـه کربــلا بـروم