حسین ،همه چیز را تاب آورده است .غربت و غریبی و تنهاییی ، جای خودش .

غم علی اکبر و قاسم و عباس ، جای خودش ، زاری رقیه و سکینه و فاطمه ، جای خودش ، یاد عبدالله و از پا افتادن رباب و قحط آب ، جای خودش .اینها همه سخت اما اینکه در چشم زینب نگاه کند و بگوید الوداع ......نه ، نمی تواند.....نه خودش می تواند این را بگوید و نه زینب می تواند این را بشنود ! برای حسین ، زینب با همه فرق دارد ، نه اینکه خواهر بزرگ و مهربانش است ، نه اینکه همسر عبدالله بن جعفر است . نه اینکه مادر عون و محمد است ، نه اینکه دختر علی و زهرا است ، نه اینکه ام المصائب است ...،نه اینها همه است و اینها همه نیست ! زینب ، زینب است !