خوشبخت ترین جاده دنیا بعداز ظهر اربعین است و من تنها جامانده و بی توفیق ترین عضو تیم #هلال_احمر هستم که نه زائر پدر شده ام و نه پسر. همه همراهان برای زیارت به نجف و کربلا رفته اند و من به تنهایی در محوطه موکب آستان مقدس کریمه اهل بیت (ع) و اطراف چادرها قدم میزنم. از دور #خوشبخت_ترین_جاده_دنیا را میبینم که اکنون غمبارترین جاده عالم است، مسیری که تا دیشب پر ازشور وشوق وازدحام سیل مشتاقان بود، هم اکنون خلوت و ساکت و بی مشتری است، بإزای هر عمود زائری را میبینی که به تنهایی ولی با آرامش و طمأنینه به این امید که بتواند ٣٧٣ عمود باقیمانده را تا پیش از مغرب طی کند و به آرزوی یکساله اش پایان دهد قدم میزند. خلوتی جاده غم انگیز است و بچه های دوست داشتنی موکب هم ناجوانمردانه صوت غم انگیزی پخش کرده اند تا بر عذاب ما بیفزایند؛ گویی انگار نه انگار که تا دیروز و دیشب اینجا قیامت بود؛ چند روز پیش که اتفاقی تقویم گوشی را نگاه کردم و عبارت ١٧صفر را دیدم دلم را غم گرفت، و اگر یادآوری این نکته که تقویم عراق یکروز عقبتر است تسلابخشم نمیشد یقیناً تاب تحمل بغض فروخفته ام را نداشتم. الان که از هیاهوی روزهای قبل جدا شده و با تأنی بیشتری قدم برمیدارم تازه نخلستانهای قسمت انتهایی #موکب١٠٨٠ را میبینم و احساس غربت بیشتری میکنم. نمیدانم چه حکمتی در نخل است که برای ما نشان غربت شده؛ شاید نخل برای ما شیعه ها یادآور غربت مولاست که از مظلومیت، شبها سر به نخلستانهای کوفه میگذاشت و در کنار چاه نماز شب میخواند و مناجات میکرد. #خادمین_با_اخلاص_آستانه_کریمه در حال جمع کردن همه چیز هستند و به هیچ چیز رحم نمیکنند که کمی قلب ما آرام بگیرد و بیخود دل خوش کنیم که شاید هنوز تمام نشده باشد؛ باز هم گلی به جمال و مروت چادر امدادگران که محکم و استوار دست نخورده باقی مانده تا ساکنانش که امروز زائر #فرزند_زهرا (س) در کربلا و پدرمهربانمان(*) در نجف شده اند بازگردند و غزل وداع بخوانند. به راستی چه حکمتی است در این شور و شعور؟ یادتان هست که حدود بیست سال پیش زیارت کربلا آرزویی محال و دست نیافتنی بود؟ من که کودکی دبستانی بودم به خوبی به یاد دارم که تربت کوچکي از خاک مقدس کربلا حکم کیمیا داشت، و آن هم نایاب بود. خداوند نسل ما را خیلی دوست داشت که ابتدا غم محرومیت از زیارت را به ما چشاند و اکنون این زلزله عظیم جهانی را نشانمان میدهد. زلزله ای که برای ساکنان کره خاکی به این راحتی قابل باور نیست، مگر میشود باور کرد که مردی عیالوار در این عراق ویران درگیر جنگهای ناتمام داخلی و خارجی هرماه نیمی از حقوقش را کنار بگذارد برای خدمت به زوار اربعین؟ یا آنکه از سی روز مرخصی سالانه بیست روزش را ذخیره میکند برای این ایام؟ یا آن راننده تاکسی که سر پنج دینار چانه میزند همان مسافران را شب منزل دهد و شام و صبحانه مهمانشان كند؟ یا آن دو جوانی که اتومبیل ون زائران را در طریق بدره به نجف متوقف کرده و علی رغم اصرار آنها اجازه ندادند اتومبیل حرکت کند تا ابتدا مهمان ِچای و شام و میوه موکبشان شوند و بعد زائر مولای محرومان کوفه؟ یا آن خانواده ای که همه کاروان چهل نفره را در منزل گرم خود جا داده و خودشان همگی در سرمای شب اربعین امسال در حیاط منزل خوابیدند؟ یا اصلا آن کودک یه لّا قبا که ساعت ده شب در سرمای وحشتناک بیابان های عراق دو کیلومتر فاصله روستا تا مقابل عمود ١١۴١ را پیاده آمد و از سوی پدر مأموریت داشت زائرین بی جا و مکان را به خانه ببرد؟ یا پیرزنی که #هلا_بزوار_ابوسجاد گویان به زائرین التماس میکند که تو را به خدا به خانه ما بیایید و اشک ریزان با خدایش نجوا میکند که خدایا چه گناهی از من سر زده که امشب منزلم بی زائر شده؟! و ده ها هزار قصه ای که هر ساله در این #اعجاز_حسینی از چشمان دوربین ها و خبرنگاران و سینماگران و مستندسازان و نویسندگان و شعرا دور میماند؛ و البته هیچ کلام و لنز و قلمی را توان توصیف آن نیست. فقط بیا و ببین. مگر نه اینکه هر چه رفقای ما توصیف کردند و ما انگشت به دهان ماندیم فرق داشت با آنچه دیدیم در این #مسیر_سبز؟ غروب اربعین است و رفقا یک به یک سر میرسند و همه با هم نگرانیم که آیا باز دعوت میشویم تا سال آینده هم #پیاده_تا_آسمان برویم؟ *********** (*)پیامبر (ص): أنا و علي أبَوا هذه الأمة (من و علی پدران امت هستیم) بعد التحریر: بین هموطنان ما مشهور است که سفر کربلا را همواره از شاه خراسان میگیرند. حال که در آخرین لحظات ۶٠ روز عزاداری بر سالارشهیدان، امروز مهمان سفره #امام_رؤوف هستیم دعا میکنیم که اجر این عزاداری را عنایت کرده و همین امروز جواز زیارت #اربعین٩۶ را برای همه رفقا امضا کنند، باشد که ما نیز به قولی که به امام شهیدمان در آخرین زیارت دادیم عمل کنیم و در طول این یکسال هر چه بیشتر مهیای ملاقات مجدد با #سیدالأحرار شویم. (توضیح：این نوشته در آخرین روز ماه صفر نگاشته شده است)