صحرا تو را می برد با خود تا کجا می برد
تا قصه آب و عطش، در خون رها می برد

تا طعم تلخ خیزران تا نیزه تا تزویر
بی رحم تر تن را جدا، سر را جدا می برد

با بادها هم سو شد و  گلهای پر پر را
حتی زنان و کودکان را پا به پا میبرد

دریا به دنبال نشانی از خودش می گشت
دریا که شرم رود را در دستها می برد

از یک طرف خورشید می بارید بر عالم
از یک طرف طوفان  تمام دشت را می برد

سر در گمی ، دل واپسی، تردید یا ایمان
هریک سپاهی بود و هر کس را جدا می برد

ایمان ولی هفتاد و دو تندیس را بر دست
شاد و غزلخوان ، با درود و مرحبا می برد