تا صور مینوازد

حسین (ع)رفته از خویش بر نیزه ها سرش را با شور مینوازد

صحرا جنون  سفر ماه خورشید وش و تنها ماهور مینوازد

زینب صبور هستی با تازیانه های سرمست مست و مستی

جان میدهد به هستی با یاد ان برادر صبور مینوازد

این نینوا مگر نیست این کربلا مگر نیست عشق است و بیشتر تر

بر پا شدهست قیامت با شور و با حرارت فریاد العطش را با نور مینوازد

رودی عظیم ساری از تشنگیش جاری غمگین ولی باری

از خویش گشته عاری همواره تشنگی را مخمور مینوازد

هو حق کشید زینب یعنی چه دید زینب خورشید را به نیزه

او را شنید با خویش آنگاه با حسینش به جلوه محبت با طور مینوازد

رعد است و برق و شمشیر طوفان عطش قیامت

زینب حسین عباس ان پاره گل یاس با یکدگر دمساز تا صور مینوازد