با  چشم  بسته  میان  دلم ،  آه ،   می روم
درکوچه های شهر به یاد حرم راه می روم

آهسته  می زنم  قدم  این  کنج  خانه  را
مویه کنان  می گذرم آن عمود نشانه را

آقا  بدم ، عبدم ،  برایت   مویه   کردم
بر اکبرت ،  بر پیکرت هم  گریه  کردم

با  گریه  بر اکبر ، دو  چشمم  برق  دارد
آقا خودت گفتی علی اکبر برایت فرق دارد

در کوچه ها با پای زخمی نه ،دلی از درد خسته
موکب به موکب هم مدوا کرده ام ، اما  شکسته

آقا جدا کردی ، رها کردی مرا ، این هم نشانه
ویزای  من  را داده ای گویم  سلام از بام خانه

در اربعین  تا  کربلا   پای  پیاده  شوق   دارد
وقتی که اربابی صدایت می کند این ذوق دارد...