رسم میهمان نوازی

سالهاپیش وقتی حسین درسرزمین حج عشق غرق طواف بندگی بودنامه های فراوانی برایش اوردندواورابه میهمانی دعوت کردند.

حسین سفرعرفانی خودرانیمه تمام گذاشت وراهی کوفه،شهرخاموشی واندوه سکوت شد.

بوی چادرخاکی مادرش راازدورمی شنیدوفریادمظلوانه پدرش درجانش نفوذمی کرد.

بایدمی رفت،فرصت ماندن نبود.معشوق اورابه راه عشق رهنمون بودپس جای بیم ونگرانی

نبود.

حسین می دانست که خمیرمایه وجودش بامحبت سرشته گشته وخانواده اش مهربانی

می بخشنداهل جهان راچنانکه دخترسه ساله اش عروسکش راازدوستانش دریغ نمی کند

وفقط مادرش زهرامی تواندشیرینی وسپیدی یاس مانندلباس عروسی رابه دیگران هدیه

وطعم خوشبختی رابادیگران تقسیم کند.

حسین بادیدن دانه های انارنوازش پدرراحس می کندوسرشارازایمان می شود.

راه زیادی نمانده امابرای رسیدن به میهمانی بایداز کربلای لاله هابگذری،

بایدشاهدپرپرشدن طفل شش ماهه خودباشی،بایدخارهای بیابان راسفارش کنی تاحواسشان

به دست وپاهای دخترک نازت باشند

بایدبه شب بگویی مثل یک مردازخواهرت زینب پاسداری کندباید

وهزاران باید دیگرکه نشان ازناگفته هادارند وغم بی پایان تو

هزاران بایددیگرکه نشان ازحسرت اب دارندوعباس.

خبرازدجله نیست وفرات زانوی عطش بغل گرفته

خورشیددراحتضاراست وباران درحال وصیت

انسانیت سرگردان بیابان هوی وهوس گشته و

اشک خسته ودرمانده شده است.

لحظه تحویل شهادت رسیده وازبوی کربلالبها خشک شده وچشم هانگران زهراست.

عاشورامی رسدوکافران به یکدیگرتبریک می گویند.

حسین به خاطرحق می جنگد وازدین خدادفاع می کند.

حرف میهمانی بودجنگ چرا؟

خبرآورده اندکه حسین وخانواده اش بالبان تشنه شهیدشده اندمگرفرات آب نداشت؟

مگرحسین میهمان نبود؟مگرمیهمان حبیب خدانیست؟پس چرا؟

رسم میهمان نوازی کوفیان راتاریخ هرگزفراموش نمی کند.

یادمان باشددلی که آشنای کوفیان باشدازسنگ است ومیهمانی شان افسانه ای بیش

 نیست.