داخل موکب،پر بود از پتوهایی که به طور منظم و در سه چهار ردیف،چیده شده بودند و برای استراحت زائرها آماده بود.بچه ها با کوله و لباس،نشستند کنار بچه های گروه هشتادتایی بعدی و دیدار تازه کردند.من هم رفتم کنج سمت چپ،جایی که این ردیف پتوها تمهید نشده بود و افتادم...جوانی به عربی،بهم گفت استراحت که کردی برو همان سمت دوست هایت کنار ردیف پتو ها،آرام بهش گفتم بگذار اذان بدهد و روزه ام را بازکنم بعدبروم.

این را ک شنید از جایش بلند شد و با یک حال خاصی به اطرافیانش گفت "صائم"و این عبارت را چند بتر تکرار کرد.دوروبری ها به من و او نگاه می کردند.متوجه شدم که از ترک های موصل است.به ترکی با هم حرف زدیم و بهم گفت که الان صاحب موکب برایت غذای خودش را می آورد و یک طوری این را گفت که یعنی غذایی لذیذ و متفاوت از بقیه...ند تا بچه آمدند دورش را گرفتند..به آنها نگاه کرد و به من..و گفت ما در موصل زندگی می کردیم.آنجا جمعیت سنی ها خیلی بیشتر بود و ما مجبور بچدیم برای حفظ جانمان،شیعه بودنمان را ابراز نکنیم.با روسری رنگی می آمدیم بیرون.چون چادر،نماد شیعه ها بود.نمی توانستیم بیرق مشکی بزنیم بالای درمان،در ماههای عزا،که مبادا بفهمند..چند تا از همسایه ها می دانستند.داعش که حمله کرد، ما را لو دادند..و ما شبانه این بچه ها را با همین لباس ها که میبینی،بلند کردم و فرار کردیم...چند تا از فامیل هایمان به شهر حله فرار کردند.ما هم به نجف.در همین موکب که میبینی،هفتاد نفر باهم زندگی می کردیم.که اخیرا دولت،بهمان چادر داده است که انجا بخابیم.و برایم عکس داخل چادرشان را نشان می داد و می گفت نمی توانم بچه هایم را آنجاتنها بگذارم ..می ترسم که بدزدند..هنوز ترس پنج شش ماه پیش توی دلش بود.و بغض عجیبی که در نگاهش موج میزد.انگار آوار روی سرم بریزند.سرم سنگین شده بود.آمدم کمی بیرون نشستم با بچه ها ...ورزشکار بهم یک دسمالی داد که لابد،لای آن مبلغی پول بود.بهم گفت من،این شخصی که تو میگویی را بین این جمعیت نمی شناسم.این را بده،که گره کوتاهی از زندگی اش باز کند..نمی دانستم قبول کند یا نه.داخل موکب شدم .بلند شده بود و دنبال من می گشت که بیا افطارت را آورده اند..برنج،دلمه با سالادی که در زندگی ام ندیده بودم.نمازم را که خواندم،دستش را گرفتم و دسمال را گذاشتم توی دستش.چشمانش پر شد..گفت برای چی??گفتم مگر خودت نگفتی ما همه یک خانواده ایم و خواهر و برادریم و اینها?و با اصرار این را بهش دادم.دو سه نفر دورم را گرفته بودند و برایم شده بود مترجم..عرب میانسال سبزه ای،بهم گفت،تو مشهد می روی?گفتم خب..بله!گفت اگر یک چیزی بدهم که بیندازی تویضریح این کار را میکنی?مت یک بیماری دعرم.تومور دارم که دکترها گفتند درمان ندارد..فکر کردم که لابد،یا نامه است یا پول..هیچ کدام نبود..جلد قرصش بود..دلم آتش گرفت

نگاهی به آسمان ابری که از پنجره باز موکب پیدا بود اندلختم و گفتم،قرار است باران بیاید انگار..گفت :نه خدا مهربان است!!نمی بارد!!

نگران خانه چادری شان بود...

یک پارچه سفید بود.

پهنش کرده بودند وسط جاده!

به بچه‌ها گفتم:

‌«از روش بپرید که کثیف نشه.»

«لابد مال یکی از همین موکب‌هاس؛ باد با خودش آورده.»

داشتیم یکی یکی از روی پارچه می‌پریدیم که یک نفر بدو بدو آمد،

دستمان را گرفت و از روی پارچه ردمان کرد!

تازه فهمیدم که پارچه را باد نیاورده،

مرد عرب کفنش را زیر پای زائران اباعبدالله علیه‌السّلام پهن کرده است