قاب مبهم
1394/10/29
قاب مبهم |
|
فــــرات خســـــتـه می دود بـه روی خـاک کربلا |
عطش نشستـه تـا ابــد بـه تـار و پود نینوا |
هوای دشت کربـلا هـوای قطـــــــره های خون |
هـــوای آســـــمـانی کـبــــــوتـران واژگــــون |
شروع فصـل عاشـــــــقـی بـه نـام دشت کربــلا |
کـــرانه های پـر تـپش نـصـــیب آب بی وفــا |
ازاین هـوای لاله گون نفس دمیـــــده می شود |
تـرانه هـای آبـی عمـــو شـنـیــــده مـی شود |
نگـاه اهل خیــــــــمه ها بـه دســت روی خـاک او |
چشـم تمام بچـه ها به مشـک چاک چاک او |
دل حسین(ع) پاره تر زمشک و ظرف می شود |
بدون سـاقی حرم به ســوی جنـگ می رود |
رقیه دست می کشــد به صـورت و سر پـدر |
خیـره نگاه می کند گلــــوی خشــک و خاک تر |
پـدر به جنـگ می رود و سایـه ای از انتـظار |
دوباره خیـمه می زند بـه دیـده های بی قــرار |
رقیـه هـر دقـیقـه را شمـاره مـی کند به مـو |
بـه دل امید مـی دهد بوسه زدن بـه دست او |
پـــدربـیــــا پـــدر بـیـــــا، تـمـــــــــامـی کــــــــــلام او |
دو چشم خویش بسته و گوش به زنگ گام او |
صدای پـای ذوالجناح به گوش می رسد دمی |
نشــــــاط کودکـــــانه ای جــوانه می زند کـــمـی |
پدرکه نیست وای من عــرق نشــــسته بر بدن |
کـاش زمانـه سر رســـد بـه انتــــهـای عمـــر مـن |
آه چـه بی وفا شدی آه چـه سخت و سنگـدل |
زمانه ای که می کشی مرا به روی خار و گِل |
نگـو چنیـن نــکـرده ای دروغ بـوده گفتــــه هـا |
تـرا بـهانه نیـست ای شــریـک و یار خفتــه ها |
میـان آتـش و سنـان، غبـار و نـیـــــزه و رســـن |
فـــــرود تـازیـــــانـه را رقیــــــه دیـــد بـر بـدن |
بـه زیـر برده ای سرت برای آن چه کرده ای |
بـه دور قلب کوچکم زدی حصـار و نرده ای |
نـواختی به صورتـم سکوت و سیـلی و بـدی |
چقدر تـازیــــــانـه را بـه جســــــم عمــه ام زدی |
کجـــــــایـی ای پـدر بیـا خمیــــــــده قـــد بـاورم |
تـو را بـه قـاب مـبـــــهمی نـشـــــــانـده ام برابرم |
خـرابـه های شــــــام را بــــگرد تـا رســـی به مـن |
بیـا و خـیـــــره تـر بـبــیـن کـبــــــودی نــــــهـان تـــــن |
پدر کجـاست عمه جان بوسه زند به مشت ما؟ |
بـه روح خسته ام بـگو چرا شکســـــته پشت مـا؟ |
چگونه غـربت شب و خرابـه ها بـه سر شود؟ |
و گونه هـای خاکی ام به اشک شوق تـر شود؟ |
صـدای عمه مرحـمی به جـان بچـه می شود |
اوسـت که درک می کنـد رقیه را چــه می شود |
بخـواب دخـتـــــر گلـم بخـــــــواب میـوه ی دلم |
تو را به خواب می کنم به رسم و شیوه ی دلم |
ولی در این شب خطر مرا قرار خواب نیسـت |
تشــــــت طـلا ی پر زخـون تمــــــامی جواب نیست |
نگـاه تشت مـی کند و بغـض مانـده در گلـو |
مرور مـی کنـد هر آن چه را گذشـــته، مو به مو |
شکســـتـه مـی شود ولی گلایـه ای نمـی کنـد |
امیــــــد کـودکـــــــانـه را درون خویـــش مـی کُشـد |
به رنـگ سرخ مـی کِشد شبی به قامت زمـان |
غریب و سرد می دهد به آن خرابه جان به جان |
کد QR اثر | |
عنوان اثر | قاب مبهم |
هنرمند | محبوبه زمانی بخش |
ارسال شده در | 1394/10/29 |
تگ ها |
نظرات