پركرده ام ازخون وصدا دست ودهان را    

فريا د كنم  تا مگر اسرار نهان را

ای  شور بلند  سرگيسوت  مصيبت   

وقت است ازين دسته بگيري هيجان را

افتاده ام ای عشق به دنبال تو،هرچند      

پركرده ای از قصه حاشات جهان را

ابروت كمرراست كند ارنه محال است      

آرش  به  تماشات نهد تيروكمان را

هي نقل تورا نسل به نسل ازكه شنيديم     

تا با كه  بگوييم  مگر شيونمان را

پركرده ام اي عشق به تلميح  واشاره          

از زمزمه ی  ذكر تو دستورزبان را

عشق است وبه صحرا شده ام بلكه بگيرم 

برگردن خود خون عزيزان زمان را

تا شرح شراب  تو به  تلخيص  نيافتد        

بگذار كه  شمشير بخواند شريان را

تا خون  تو تا ريشۀ  تاريخ  دويد يم      

از نو بنشينيم  به شرح اين جريان را

اين بدعت نوخاسته راچاره جزاين نيست      

گلدسته ی ني  سر بدهد صوت اذان را

با ني  بنوازند  اگر كنج  لبت  را      

شيرين  كني ازشيوۀ  نو شوربيان را

ازجوش عرق ازوجنات توهويداست     

بردوش كه بردند  تن تاك  جوان را

اين ماه قبيله  است كه گرگان  قبايل        

بوبرده ازعرياني اوطعم  كتان  را

لب بازنكن ني، كه شكرخندتوتلخ است   

بردوش  تو بردند  گلوگاه  اذان را

خون  مي چكد از نيزه بگوييد ببندد             

برفرق دوتا چشم سراپا نگران را

كوصبر جميلت  بنشين  تا بنشاني

با بوسه اي آشفتگي  مغبچگان را

جزخون توعيارسراغ ازكه بگيريم               

سنجيده عيارت همۀ كون ومكان را

جزسينۀ مشروح توكوسعۀ صدري            

با سر بپذيرد  قدم  تيغ و سنان  را

تا خمريه ی  خون  تو سربسته نيافتد  

بردارسربستۀ اين رطل گران را

«حد تو رثا نيست حماسه است » بگوييد   

با لحن  حماسي بسرايند  فغان را

يا مرشد كباده كش ازگود بخواند    

تا شوركند شيوه ی اين سينه زنان را

فردوسي ازآن گوشه ی مجلس بدراند 

درسوگ سياووشي ات اي شاه لسان را

يا حافظ خوش لهجه ی شيراز بخواند      

با داغ غم  خم  شدن  سرو چمان را

ای لایحه ی امر به معروف تو لب هات

بر منکر نی نهی نکن تیغ زبان را

اي خون توآرايه ی دين، كاش بگيرد                 

آرامش  تو دامن اين  بلهوسان  را

آرامش طوفانی ما تشنه ی حرفت

تا باز کنی بر لب ما سد بیان را

برگرد به اعصاركهن تاك كهنسال  

يعني به جماعت برسان جام مغان را

اول نظرانداخت به مي بازبه من بازبه . . .      

مي خواست ببندد دهن مرثيه خوان را