غزل: کربلا در کربلا

باید که در سوگ شما مشکی بپوشم

در سوگ هر مردی جدا مشکی بپوشم

هر روز از یک مرز می‌آید شهیدی

این‌گونه باید سال‌ها مشکی بپوشم

شک می‌کنم گاهی برای میهمانی

مشکی بپوشم من... و یا مشکی بپوشم

من در میان جمع و دل در جای دیگر

باید به قصد کربلا مشکی بپوشم

از کربلا، وقت به سمت قدس رفتن

از ابتدا تا انتها مشکی بپوشم

ای امتداد چشم‌هایت قلّه‌‌ی دور!

با من بگو من تا کجا مشکی بپوشم؟

تو زنده ای و بعد از این باید که بی‌تو

در سوگتان، در مرگ «ما» مشکی بپوشم

در سوگ خود صدها گلو و چشم باید

گریه ببارم، یک صدا مشکی بپوشم

لطفاً دعا کن بعد تو قسمت شود من...

شاید کنار انبیا مشکی بپوشم...