هنوزچراغانی های دیشب را باز نکرده بودند. هوا گرگ و میش بود. مریم هم در حالیکه همچنان لباس سفیدش را به تن داشت ، کنار در ایستاده بود و با گوشه روسری اش اشک هایش را پاک میکرد.

مرتضی دستش را زیر چانه مریم گذاشت و سرش را بالا آورد. نگاه شان در هم گره خورد.نگاه مریم سرشار از خواهش و تمنا و آرزو بود که کاش نروی! با اینکه هیچ حرفی نمیزد ولی انگار همه وجودش فریاد میکشید که نرو! نفوذ چشمانش به قدری بود که مرتضی ترسید که مبادا رای او را بزند.پس سریع نگاهش را دزدید و گفت :"نگران نباش! زود می آیم. تو دعاکن که پیروز شویم و راه کربلا را باز کنیم..." بعد صدایش را پایین آورد و لبانش را به گوش های مریم نزدیک کرد و با شیطنت همیشگی گفت: "آنوقت ماه عسل دوتایی میرویم کربلا پیش آقا! "لبخند تلخ و معصومانه ای روی لبان مریم نشست و آرام گفت:"برو به امان خدا!"

_ " بله ، پس  بسلامتی ،آنها هم همگی رفتند!

-...

- خوش به سعادتشان!

_...

_نه متاسفانه

-...

_ان شالله ،ان شالله قسمت همه آرزومندان بشود!

_...

_قربان شما، التماس دعا ،سلام برسانید ،خدانگهدارتون "

مریم گوشی تلفن را گذاشت ،آهی کشید و به تلویزیون خیره شد :

کنارقدم های جابر،سوی کربلا رهسپاریم....

که صدای هق هق و خس خس سینه ی مرتضی، توجهش را به سمت تخت گوشه ی اتاق جلب کرد.بی درنگ از جابرخاست و به طرف او رفت. ماسک را برصورت مرتضی گذاشت و با دستمال اشک ها رااز گوشه چشمان او پاک کرد.لحظه ای، نگاهشان در هم گره خورد. مرتضی به سختی ماسک را از جلوی دهانش کنار زد و به سختی و بریده بریده گفت": مری...م جان! بخدا ش...رمندتم..... تو هم  پاسوز من شدی! میدانم که تو  چ...قدر دلت میخواس..ت که بروی"

مریم بغض گلویش را فرو می­برد وهمزمان که  ماسک را  دوباره روی دهان مرتضی میگذارد، با لبخندی ملیح و شیطنت آمیزی گفت:" کی آخه تنهایی ماه عسل میرود؟ آقا مرتضی!" بعد کنترل را  برداشت و در حالیکه صدای تلویزیون را زیاد میکرد بر روی صندلی کناراو نشست:

السلام علی الحسین (علیه السلام)

وعلی علی بن الحسین (علیه السلام)

و علی اولاد الحسین (علیه السلام)

و علی اصحاب الحسین (علیه السلام)

وعلی ... وعلی  زینب ِ حسین (علیه السلام)

بینندگان عزیز در کنار بارگاه اباعبدالله  الحسین هستیم. مشتاقان و زائران، کوچک و بزرگ ، دسته دسته از راه میرسند.نایب الزیاره همه شما دوستداران و ارادتمندان و دلسوختگان هستیم ان شالله.