میان معرکه با خویش گرم  جولان است

پیاده است ولی تکسوار میدان است

پیاده است و علیرغم زخم پاهایش

رفیق خار نمک گیر این بیابان است

چقدر مثل طلا رد پاش نورانی است

چقدر روی لبش آیه های قرآن است

کجاست کرب و بلا؟  از نسیم می پرسد

جواب می رسد آنجا که خاک  تابان است

تمام شبزدگان را به راه می خواند

چرا که صبح در آن سوی جاده پنهان است

درون کوله ی او چیست؟ چند جو غیرت

میان سفره ی او  نیز لقمه ای نان است

غبار راه عزیزش چه تحفه ی نابی است

برای چشم بد این سرمه عین درمان است