« ای حسین »

ای حسین عشق تو جانی است دل پر خون را        کرده حیران نگهت  ماه  و  خور  و  گردون   را

قبله گاهی است  وجودت  که  نه   تغییر   کند         کربلا   کعبه  و  قدس  است  همه  دلخون   را

شیعیان   تشنه ی   جامِ    سخنِ    جاریِ    تو         خونِ  گویایِ ِ  تو   خاموش  کند   جیحون   را

عقل  طفلی  است  به  دروازه ی    راز    نگهت           از    تو   آموخته  دل  ناب ترین   مضمون   را

دو   جهان  پرچم  عشقِ  تو   برافراخته  است         معجزِ   عشقِ  تو   مُبطَل   بنمود   افسون    را

ای  خوشا   در    چمن   لاله    خریدار    خَطَش         تا    به    صحرایِ   محبّت   ببرد    مجنون    را

ای « جهاندیده » خوشا  مَحرمِ  دیدارِ  حسین          میزبانی  است  که  سیراب  کند    محزون    را