بوی سیب                                      

از هرچه بوی سیب دل کنده ام             وقتی به بوی سیب تو امّید بسته ام    

پای پیاده از نجف تا به کربلا               آن کس مباد بگوید که خسته ام

حالی دگر شدم وقتی که واعظ گفت      جا پای حضرت زینب(س) نهاده ام

با کاروان کربلا در سنگلاخ رنج          چل روز می شود که از خود  گذشته ام

ترسم مدام از پی این قصه می رود       -حالی مباد- که از قافله جامانده ام

با دیدن فرات فرصت نداد اشک           این کمترین بهانه بود به پایت چکیده ام

از لابلای سیل عظیم عاشقان               باور نداشتم اینسان ضریحت گرفته ام

تا زنده گردم از عطر خوش بهشت       هرصبح زود زیر گنبد زردت نشسته ام