رباعیات

هر لحظه به نفیِ خویش می افزاییم

مایی که هزارها ولی تنهاییم

با لشگری از پیمبرانست حسین

آنان که ندارند خدا هم، ماییم

هر دم به امید چشمِ تر می گردد

در کوچه ما شام و سحر می گردد

جشن است در این خانه و هر روز حسین

می آید و نا امید بر می گردد