بسم الله الرحمن الرحیم

دلِ حر اگربه عشقت، همه دَم حبیب باشد

چه غمی بُوَد حسین جان، که جهان غریب باشد

چو به کاروانِ عشقت، دلِ رهننورد پیوست

به فرازِ کوهِ ایمان، چه غم از نشیب باشد

عطشِ فراتِ عشقت، به روانِ طفل ریزد

و هزار تیرِ شوقت، به دلِ شکیب باشد

شده نینوای جانم، پُرِ لاله های پَرپَر

که دلم به ناله هایش، دلِ عندلیب باشد

دلِ مریمِ خیالم، ز غمی شود سیه پوش

که مسیح لاله پوشی، گلِ بر صلیب باشد

سرِ مِهر بر نیِ شب، بِنَوازد این نوا را

که شود غریب ظلمت، چو سحر قریب باشد

دلِ دردمندِ «خوشدل»، ز کسی دوا نخواهد

چو نسیم نینوایت، نفسِ طبیب باشد