«به دریا رفته می داند مصیبت های طوفان را» *

به صحرا رفته می داند غم خشک بیابان را

پیاده، اربعین، گنبد، تمام واژه هایم شد

شکوه میزبانی ها، پذیرا باش مهمان را

دلم آرام خواهد شد به زیر بارش باران

که چتر و شیروانی ها نمی فهمند باران را

بزن قید سلامت را ببین دنیا قیامت را

که داغ دوری اش آخر به لب می آورد جان را

رسیدم کربلا گفتم حسین ای جان پیغمبر

فقط خواندم فقط دیدم خط بالای ایوان را

دگر از تلخ کامی ها نمی سوزم که شیرین شد

سفر با طعم این قهوه، بنوش آن چای سوزان را 

__________________________________

*مصراعی از ابوالحسن ورزی