۱۹ صفر من مثل الانی سه سال پیش: بعد گذشتن از 2 تا گیت امنیتی که هرکدوم هم ۵ تا ۱۰ دقیقه طول کشید ادامه مسیرمون رو میریم. سیل جمعیت از سه تا لاین و دوتا لاین به یه لاین تبدیل شده. هوا کم کم داره خنک میشه. تمام ماهیچه پاهام به هم قفل شده و مثل پنگوئن دارم راه میرم. ۹۹۸ شماره ستونی هست که الان از کنارش دارم رد میشم. به یک پل هوایی رسیدیم و مردم از جاده سمت راست پل، راهشون رو ادامه میدن. منم که هر جا بقیه برن پشت سرشونم. توی این سه روز اولین باری هست که مسیر انحراف به راست داره و همه هم دارن به همون سمت میرن... برخلاف تصوراتم نه دمپایی به کارم اومد و نه کفش. فشار توی مسیر روی قدم هام باعث شده که الان ۳۰۰ ستون رو پای پتی رد کنم. همه فکر میکنن از روی اخلاصه و با چشم های «خوشا به سعادتش» من رو نگاه میکنن. ولی خودم میدونم که تنها چیزی که توی پای برهنه من نیست، همین اخلاص و عشقه... سر ستون ۱۱۰۰ حمید و مهدی رو میبینم که نیم ساعته منتظر منن. توی این ۲ روز بخاطر تصویربرداری، سریع گمشون می کردم. یه نگاه به من میندازن و یه نگاه به خودشون و هر هر میخندن. بعدش هم یه نگاه شبه عاقل اندر سفیهانه به من میندازن... فضای ‌مسیر به یه حالت شهری تبدیل شده و زمین آسفالته رو به احترام زوار آب پاشی کردند.‍ از ترس اینکه جورابم گِلی نشه دوباره کفش هامو پا میکنم. حمید و مهدی مشغول حرف زدن به هم هستن و من هم نایی ندارم که هم کلامشون بشم. به یه جایی رسیدیم که دیگه ستون ها شماره ندارن. جلوتر از من، بین مردم در حال حرکت، عده ای میخکوب شدن و دارن به دوردست نگاه میکنن. نمیدونم جریان از چه قراره. آروم آروم بهشون نزدیک میشم. نگاهم رو می برم سمت جایی که اونا رو نگهداشته... السلام علیک یا مولای یا اباالفضل العباس «چه لذتی است که سقا به پیشواز آید» و صدایی به تو گوشزد می کند که: «فاخلع نعلیک. انک بالواد المقدس طوی...» دست ها بی اختیار به سمت کفش ها میره. دیگه دردی توی پاها حس نمیشه. قدم ها برای رسیدن «و سابقوا الی مغفره من ربکم» شدند. گوش ها فارغ از صداهای بیرونی، به شنیدن ناله های درون اکتفا می کنند. و چشم ها خیره به گنبد و گلدسته برای بهتر دیدن، اونها هم جلوی درگاه خودشون رو آب پاشی میکنن... «رندان تشنه لب را آبی نمیدهد کس» و شاید برای ما این مصرع بهتر باشه «ساقی مدار ما را مخذول و بی عنایت»