*شمایل ها*

لابه لای غبارداغ خیمه ها

تصویر تکراری کابوس ها

تاریخ را تلخ می کند

پهلوی مادر شکسته باشی و

بابا بغض هایش جامانده باشد درگلو

این جشن شمایل ها را

قرارنبود اینجا

درمیان این گردوخاک وخونابه

شگفتا به دیدار

عزیزان فرستاده باشند

کنار خواهری که جبروت را به

                          شکیبایی گرفته است

همراه کوچک وبزرگ

شیرخواره را دیگر نگرانی هولناک نیست

مگر تیری درکمان مانده که

سینه به سینه

           نشکافته باشد

.......................

*آخرین سوار*

 چطور می شود

به دشت کربلا زدو

از انعکاس خشم تیر سه سر جان به دربرد

نوباوه شش ماهه ای باشدو

بی گدار دست نداده باشی

                          به ساحل فرات

یاعمه عمه گفتن شنیده

بی امان پا ازخیمه به درکنی

مگر از تیغ آخرین سوار

چه سری

         سر درآورده است

این خون

همان خونی ست

با نقش شهادت به خاک یک دشت

قرن ها چنین التفات می کند

فراتر از

یک لشکر یاکوفه ای

که در خم یک کوچه

                     دم نمی زند

.....................

*قاب قرن*

 ازقاب نگاه قرن

             چشم انتظارند

دست هایی که رو به آسمان خشک شده

ازکابوس بی گریز طوفان طاغوت

تنها یاقوت ها

در موزه جامی ماند

تا نگاه تو به قاب فوران کند

در انعکاس هر خاوری

که میان دندان طمع

ناگاه

اناالحق از حلاج شنیده

تیری آرش وار

            ازآتش برون آید

دراین قاب محزون

گرد از رخسار قرون

دل به قاب طوفان زده ی

                         قرن می زند