"بسم رب الحسین"

// غروب روز دوم ، پیاده روی اربعین یک هزار و سیصد و نود و چهار....حوالی عمود 657....

عظمت این خاطرات را با لنز هیــــچ دوربینی نمی توان ثبت کرد،بلکه این عشق با گوشت و پوست و جان آدمی عجین می شود؛

اما خوب میدانیم که "آب دریا را اگر نتوان کشید            هم به قدر تشنگی باید چشید..."

این شیرینی را می چشیم و باشد که رسالت چشاندن به اهلش را خوب ادا کنیم...

.

.

.

جوانِ عرب، هفده-هجده ساله میزد؛ با گونه ای که به رسم عزا،خاک غم بر آن کشیده بود...

مستاصل که دیدمان،با زبان بی زبانی خواست گره از کارمان باز کند...لنگِ دینار مانده بودیم و فروشنده به ریالِ ایرانی رضا نمی داد...

دینارِ نداشته مان را از جیبش درآورد و با فروشنده،خرید ما را حساب کرد...مخالفت کردیم...

با زبان اشاره کلی بالا و پایین پریدیم که نه!! از جیب خودت نه!...اصرار مارا که دید،دوید(!)...تا مبادا پولش را پس بدهیم...

تا مبادا در نیت اش خدشه وارد کنیم...در اوج شرمندگی و شعف از کمکش،از دور، دستش را به نشانِ احترامِ نظامی بالا برد،

و با افتخار فریاد زد : "رهبرم خامنه ای"...

و باخنده ای از رضایت،در هیاهوی عشاق الحسین ناپدید شد...

و در سیل این جمعیتِ مجنون،ما بودیم و چشمی که می بارید....

*اربعین حسینی 1394