ای سمت خود کشانده خواص و عوام را

دریاب این سپاه پیاده نظام را !

با هر عمود ، رو به تو تجدید می کنم

مثل وضو به نیت قرب احترام را

هر کس سلام داد تو را در سفر ، گرفت

در موکب نخست ، جواب سلام را

از دست خادمان تو نوشید هر که چای

یکجا چشید لذت شرب مدام را

یک بام داشت با دو هوا در مثال ها

تا اینکه دید چشم کبوتر دو بام را

گفتم که « السلامُ عَلی مَن بَکَتهُ... » برد

اشک علی الدوام، قوام کلام را

« ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش »

ما حاضریم نوکری این امام را

پای پیاده آمدم و روی  من سیاه !

پای برهنه نیستم این چند گام را

با دست خالی آمدم و روی من سیاه !

چیزی نبود قابل عرض این مقام را

مصراع آخر است ، رسیدیم کربلا

باید چه کرد این همه حُسن ختام را ؟

أَلسَّلامُ عَلى مَنْ بَکَتْهُ مَلائِکَةُ السَّمآءِ(سلام بر کسی که فرشتگان آسمان بر او گریستند) – زیارت ناحیه مقدسه