یک حور گرفته بود عمّامه ی تو، یک حور گرفته بود لبّاده ی تو

جبریل قدح به دست می گشت پِیَت، در فوج فرشتگان دلداده ی تو

می گشت پِیَت مگر که مرهم باشی بر زخمی بال های سنگ آجینش

می گشت پیَت مگر به دستش بدهند، یک جرعه مقرّبین هم باده ی تو

از زیر عبات، استخوان های سلوک، بیرون زده بود از تن نازکِ گل

جبریل یواش بال خود را انداخت بر روی عبای نازکِ ساده ی تو

مستی مستی دوباره مستی مستی، مستِ مستی تو تمام هستی

در سجده که می شدی، عرق می کردند گل های محمّدیِ سجّاده ی تو

***

وقتی پدرت شاه شهیدان بوده است، باید که تو شاه پاکبازان باشی

شاهی که تو باشی نه عجب باشد که بشکافد هر چه علم، شهزاده ی تو...