" اسب بي سوار "

اسبي بي سوار

شهامت زخم خورده ي مرد را

تصوير مي كرد

و سايه ي نا نجيب درد

از پلك خون آلود خيمه آويزان مي شد

روز ورق مي خورد

و سطر سطر سخاوت كودكان

خورشيد را پشت يال خونين اسب ها فرو مي برد

و غروب اتفاقي بود

كه سايه ي سنگين مرگ را

در رگ هاي بريده ي عشق مي ريخت

باد ، از چارسو مي وزيد

 و در كور سوز خيمه ها

آتش را پاي فرار نبود

هيچ شعله اي

ايثار را به خاك مبدل نمي كرد

و فرسايش آب

دليل محكمي بود

بر پيمان شكني زمين

صفحه 1

آسمان دستش از همه جا كوتاه

حقيقت محض را مي گريست

و باد همچنان

از چارسو مي وزيد

تا اسبي بي سوار

فریاد گودال را

زنانه شيون كند !!!