شاه و گدا

آقا! من گدايم و تو پادشاه

دلِ من عاشق كربلا، حسين !

شده اين وردِ زبونم شب و روز

«يا حسين» و «يا حسين» و «يا حسين»

آقا جون! تو راه عشق و عاشقي

همه رو زار و پريشون مي كني

با سرِ بريده لبخند مي زني

دلاي عاشقا رو خون مي كني

هر كي دعوت شد و اومد پيش تو

ميگه بوي خون مياد از حرمت

آخه كِي مي خواي منو طلب كني؟

آقا جون! فداي لطف و كرمت

دل من ديگه تحمل نداره

داره پر مي گيره تا  عمارتت

تا كِي اين حسرت و اين دربدري؟

ديگه راه بده بيام زيارتت

ميدونم، عشقتو آسون نميدن

غم و رنج و غربت و بلا داره

راه عاشقي چه سخت و مشكله

كوفه داره، شام و كربلا دارد

كاش مي شد سر بزارم رو دامنت

دلِ زارم بخدا تنگه برات

«بِأبي أنتَ و اُمّي يا حُسين»

مي شه من بيام كنار كفترات ؟!