قدم میزد کنار خیمه ی عشق             یه مردی که کمال معجزاته

نگاهش سمت لبهای رقیه س           حواسش غرق دریای فراته

دلش زخمیه اشکای رباب و              سرش سنگین و از دنیا کلافه

خجالت میکشه پیش سکینه             که شمشیرش هنوزم تو غلافه

گرفته مشک خالی رو به دوشش      مثه کوهی که رو دوش یه  مرده

قسم خورده که دستاش و نیاره        ولی با دست خالی برنگرده

کنار علقمه پر کرد مشک و                دیگه جایی برای دلخوری نیست

گرفت دریا رو توو مشتش ولی نه...     مرام ساقیا تنها خوری نیست

دو تا دستش زمین افتاده اما              فقط فکر رقیه ست و جوابش

تموم قدرت عباس انگار                     خلاصه میشه تووی مشک آبش

داره می سوزه لبهای رقیه                عمو آب روو آتیش و نیاورد؟؟؟

خلاصه پای حرفش موند عباس           عمو دستای خالیش و نیاورد