اینجا همان آدم‌های معمولی فوق‌العادگی پیدا می‌کنند، لطیف می‌شوند، نورانیت پیدا می‌کنند، صفای باطن آدم‌ها رو می‌شود، همه به طرز عجیبی اهل محبت می‌شوند


سفرنامه اربعین 94 حجت الاسلام پناهیان

یادداشت اول:  کمترین تعریف از اربعین

کمترین تعریف از اربعین این است که بگویی اینجا همه چیز غیر عادی است.

به تعبیر بهتر همه چیز فوق العاده است.

اینجا همان آدم‌های معمولی فوق‌العادگی پیدا می‌کنند، لطیف می‌شوند، نورانیت پیدا می‌کنند، صفای باطن آدم‌ها رو می‌شود، همه به طرز عجیبی اهل محبت می‌شوند، خلاصه فضای عجیبی است.

نورانیت این سفر موجب تحول آدمها می‌شود. اینها کسانی هستند که گناهانشان بخشیده شده است. برای هر قدمشان ثواب یک حج و یک عمره مقبول می‌نویسند. این موجب تزکیۀ روح، رقت قلب و تقویت عاطفه است.

همان نورانیت این سفر است که موجب شجاعت یافتن آدم‌ها و خستگی‌ناپدیر شدنشان می‌شود.

 
یادداشت دوم- در پیاده‌روی اربعین به چه فکر کنیم؟

عزاداری امام حسین(ع)، زیارت، و به‌ویژه «زیارت اربعین»، صرفاً محل احساس و شور نیست، محل اندیشه و شعور هم هست. این را توصیه نمی‌کنم، بلکه توصیف می‌کنم.

بنده معتقدم اندیشه و شعور، در شور حسینی شما جاری هست و نیازی به دلسوزی کسانی که از دور شما را نگاه می‌کنند نیست.

«تفکر» یکی از آداب عبادت باعظمت زیارت اربعین است. شما در این پیاده‌روی فرصت خوبی برای اندیشیدن و تفکر دارید.

یکی از موضوعاتی که باید درباره آن تفکر کرد راز این‌همه تأکید امامان معصوم(ع) به زیارت اباعبدالله الحسین(ع) است.

چرا اینقدر سفارش بر زیارت هرساله کرده‌اند؟ و حتی سالی دو یا سه مرتبه.

چرا اگر کسی به زیارت کربلا نرود جفا کرده است و عاق رسول خدا(ص) و ائمه هدی(ع) می‌شود؟

چرا زیارت امام حسین(ع) نرفتن، طبق روایت، از عمر انسان می‌کاهد؟

چرا این‌قدر ثواب‌های باعظمت برای زیارت کربلا قرار داده‌اند؟ به‌ویژه تأکید بر پیاده‌روی برای زیارت فرموده‌اند.

چرا اربعین را میعادگاه میلیونی زائران قرار داده‌اند؟ امام حسن عسگری(ع) وقتی زیارت اربعین را علامت مؤمن اعلام فرمودند، حتماً حضور میلیونی مومنین امروز را پیش‌بینی می‌کردند و حتماً آن را قصد کرده بودند.

و سوالهای اساسی دیگر که باید درباره آنها فکر کرد:

چه عاملی مانند امام حسین(ع) میتواند این‌چنین برای امت اسلامی قدرت‌آفرین باشد؟  چگونه می‌توان حماسۀ زیارت اربعین را مقدمۀ تمدن عظیم اسلامی دانست؟  حماسۀ اربعین چگونه تاریخ را ورق خواهد زد؟

بی‌تردید با درک پاسخ این سؤال‌ها ارزش عبادت زیارت اربعین افزایش خواهد یافت.

کسانی که به این زیارت نیامده‌اند نیز باید در این‌باره بیندیشند تا متوجه شوند از چه فیض بزرگی محروم شده‌اند. امید است که موانع جدی داشته‌اند که نتوانسته‌اند بیایند.

یادداشت سوم-اربعین نمایشگاهی از خوبی‌های تاریخی اهل عراق

هر ملتی دوست دارد به حماسه‌هایش، به خوبی‌هایش و به خوبانش شناخته شود.

اهل عراق را باید در ایام اربعین شناخت.

خوبان یک ملت در شرایط دشوار و یا در شرایط عاشقی است که حماسه می‌آفرینند و خوبی‌های آن ملت را رو می‌کنند.

عراقیها در ایام اربعین نشان می‌دهند فوق‌العاده مردمانی خونگرم و ایثارگرند.

عراقیها در حماسۀ زیارت اربعین نمایشگاهی از خوبی‌های تاریخی خود را به نمایش می‌گذارند و نشان می‌دهند چه ظرفیت بالایی در راه زمینه‌سازی ظهور پیدا کرده‌اند.

امام حسین(ع) خوبی‌های مردم عراق را در اربعین رو کرده است. برخی از عشایر عراق تمام هستی خود را در پذیرایی از زایران پای جاده آورده‌اند. همۀ خدمات از سر محبت و عشق به اباعبدالله الحسین(ع) است.

واقعاً باید از این ملت مهربان تشکر کرد و خدا از آنان تشکر خواهد کرد و پایتخت حکومت جهانی حضرت مهدی (ع) را در این خاک پاک قرار خواهد داد.

بخش چهارم - مردم عراق آیندۀ خود را در اربعین آباد می‌کنند

مردم عراق آیندۀ خود را در اربعین آباد می‌کنند. هر ملتی آینده‌اش مرهون فداکاری‌ها و عظمت‌هایی است که امروز می‌آفریند.

ملت عراق مقاومت در برابر تروریست‌ها و رهایی از استکبار را در اثر محبت به فرزندان پیامبر(ص) دارد. و این محبت را در اربعین دوصد چندان بروز داده است. پس آینده‌ای بسیار پر فروغ‌تر از گذشته خواهد داشت.

حُسن کار ملت عراق در اربعین حسینی این است که سیدالشهداء(ع) را جهانی کرده‌اند. جهان امروز تشنۀ معنویت ناب و حماسه‌های عقلانی و عاطفه‌های انسانی است. زیارت اربعین تمام این نیازهای بشر امروز را برآورده می‌کند، و سرچشمۀ حقیقت را به اهل عالم نشان می‌دهد.

عراق باید خود را برای میزبانی هوشمندان عالم و تمام انسان‌های آزادی‌خواه و باصفای جهان آماده کند؛ این تمرینی خواهد بود برای حکومت جهانی حضرت مهدی (ع) که مرکزش عراق خواهد بود.

اربعین در کنار میعادگاه بودن برای عموم آزادی‌خواهان جهان، محل همایش‌های تخصصی نخبگان عالم برای هم‌اندیشی در رفع مشکلات بشر خواهد بود.

 
 بخش پنجم - باور نمی‌کنم!

باور نمی‌کنم!

یک نوزادی کنار خانۀ کعبه تشنه شد

کمی گریه کرد، پاشو رو زمین می‌کشید
مادرش چند بار هروله کرد، آب از زمین جوشید

اما شنیدم اینجا هم کودکی تشنه بود

چرا اینجا چشمه‌ای از زمین نجوشید؟
مگه مادرش مهاجری در راه خدا نبود؟
مگه مادرش هروله نکرد؟
مگر این کودک فرزند ولی خدا نبود؟
راستی عاقبت این کودک چه شد؟
آمده‌ام کسی به من بگوید این کودک نازنین آخرسر چگونه سیراب شد؟

به من می‌گویند: 
اینجا خیمه‌گاه بود، ولی قتلگاه شد. باور نمی‌کنم.
اینجا محل آزادگان عالم بود، ولی محل اسارت خانواده‌هایشان شد. باور نمی‌کنم.
اینجا محل عبادت اولیاء خدا بود، ولی محل سم ستوران دشمنان خدا شد. باور نمی‌کنم.

 بخش ششم - شاید در آینده این رسم بیشتر جا بیفتد..

وادی‌السلام، در کنار مزار شهدای مدافع حرم:

اگر می‌خواهیم عظمت مقام سیدالشهداء(ع) را درک کنیم، بهترین راه، معرفت پیدا کردن به «شهدا» است. اگر بتوانیم قیمت و قداست شهیدان را بفهمیم، راحت‌تر به سیدالشهدا(ع) معرفت پیدا خواهیم کرد.

نباید به شهیدان بی اعتنا باشیم، آن‌گاه قدر اباعبدالله الحسین(ع) را نیز نخواهیم دانست.

امام حسین(ع)، آقا و سید شهیدان است، نمی‌شود با مفهوم شهید و شهادت آشنا نباشیم و به امام حسین(ع) ارادت بورزیم. خصوصاً این شهدا که در راه دفاع از حرم سیدالشهدا(ع) به شهادت رسیده‌اند.

شما اگر بدانید شهدا چه قدرتی دارند و بلکه چه ابرقدرت‌هایی هستند - چون خدا فرموده زنده هستند و نزد پروردگارشان روزی دریافت می‌کنند و این اشاره به عظمتِ شأن آنها دارد - آن‌گاه متوجه قدرت فوق‌العاده سیدالشهدا(ع) خواهید شد و ارادتتان به حضرت بیشتر می‌شود.

شاید در آینده این رسم بیشتر جا بیفتد که زائران حرم سیدالشهداء(ع) در ابتدای پیاده‌روی بیایند و در مزار شهدا رخصت بطلبند و از آنان به‌خاطر گشودن این راه و ایجاد امنیت برای زیارت تشکر کنند و سپس پیاده‌روی خود را آغاز کنند.

من یقین دارم اگر شهدا ما را نزد امام حسین(ع) شفاعت کنند، حضرت ما را بیشتر تحویل خواهند گرفت.

«آرزوی شهادت» در کنار مزار شهدا یک رسم معنوی و تأثیر پذیریِ طبیعی، برای آدم‌های باصفاست.