دوبیتی یک

به روی کوه نی، گل کرد خورشید

و در چشمِ شفق مل کرد خورشید

برای رد شدن از درّه ی شام

تنِ پر زخم را، پل کرد خورشید

دوبیتی دو

سرِ قرآن به روی نی علم شد

اگر دستِ علمدارش قلم شد

و مهر حق چو در دشتِ دل افتاد

تمامِ دشتِ من شهر و حرم شد

دوبیتی سه

میانِ کوفه ی شادی غریبم

شده آسایش دنیا رقیبم

دلم حر می شود در دشتِ ایمان

غمِ عشقت اگر باشد حبیبم

دوبیتی چهار

بیابان بود و ره بود و صفِ نی

نوای پاره بود و مصحفِ نی

شب معراج بود و حنجرِ مهر

نشسته بود روی رفرف نی

دوبیتی پنج

فلک همچو کمانی پشتِ خم شد

چو تیری زائرِ ماهِ حرم شد

دل قرآن سرِ نی پاره پاره است

چو دستانِ علمدارش قلم شد

دوبیتی شش

دمِ قرآن نشسته بر سرِ نی

نوازد گوشِ جان را حنجرِ نی

میانِ مسجدِ دل خطبه خواند

سر قرآن به روی منبرِ نی