خورشید خودش را از بالای موکب‌هایی که تازه علم شده‌اند بالا کشیده. اهالی همة موکب‌ها دارند حسینیه‌شان را برای زواری که پیاده قصد کوی حسین کرده‌اند، آماده می‌کنند. صاحبان این موکب‌ها شرافت و کرامت‌شان را به واسطه خدمت به زوار امام حسین می‌دانند. آنان که برای خدمت به زوار از یکدیگر پیشی می‌گیرند و هرکدام سعی دارند در این خیر که اجرش هم برای این دنیاست و هم برای آخرت پیش دستی کنند.
سرزمین عراق که سختی‌های زیادی به خود دیده است، بعد از آنکه مدت‌ها در یوغ نیروهای نظامی‌آمریکا اشغال شد، روی آرامش به خود ندید و اکنون مدتی است با گرگ صفتانی که داعیه اسلام را دارند در حال زورآزمایی و دست و پنجه نرم کردن است. عراق و مردمش اگرچه درگیر جنگ با داعش هستند؛ اما این سنت قدیمی که از اجداد خود به ارث برده‌اند یعنی خدمت به زوارالحسین در اربعین را فراموش نکرده‌اند و هر سال که می‌گذرد آن را به بهترین شکل اجرا می‌کنند.
اینجا و در راه کربلا هرکس هرچه دارد آورده و نذر امام شهید کرده است. همه در این راه السابقون‌السابقون شده اند و خود را وقف خدمت کرده اند. همه در این مسیر در خیر از یکدیگر جلو می‌زنند؛ از آن دخترک کوچک با موهای پریشان و لباس‌های خاک آلود که بضاعتش در یک تنگ مستعمل آب جمع شده و آن را با لیوانی سر راه زائران می‌گیرد تا بچه‌های قدو نیم قدی که هرکدام با شکل و ظاهری دوست داشتنی به محض دیدن زوار جلوی آنها می‌دوند و هرکدام چیزی را با دست‌های کوچک خود که سخاوتی وصف ناشدنی دارند به زوار تعارف می‌کنند. دخترکان و پسرکانی که با چشم‌هایشان هرچه محبت دارند به قلبت سرازیر می‌کنند و سعی می‌کنند به زبان خود محبتشان را ابراز کنند. رسمِ اینجاست هرکس تشنه و گرسنه از راه می‌رسد، خدّام امام عشق جلویش را می‌گیرند و با اصرار سیرابش می‌کنند، گردوخاک راه را از سر و رویش می‌تکانند و با عزت و احترام به خانه‌هایشان دعوت می‌کنند.
برای مردم این سرزمین فرق نمی‌کند چقدر و چه اندازه در این راه برای زوار مایه بگذارند. آنان هرچه در چنته دارند روی دایره ریخته‌اند و همه چیز خود را برای این راه گذاشته‌اند. کرامت و بزرگواری، خاص این مردم است که از نگاه ویژه امام شامل حال‌شان شده است و در هیچ کجای این کره خاکی وجود ندارد.
در این راه هرکس به شیوه ای ارادت خود را به امام حسین (ع) نشان می‌دهد. از زن علیل و ناتوانی که به‌خاطر درد پاهایش جلوی در خانه اش نشسته و‌های‌های گریه می‌کند چون نمی‌تواند مانند بقیه قدم در این راه بگذارد تا آن پسر معلولی که با پاهای علیل، خودش را روی زمین می‌کشاند و انگار دارد رو به حسین(ع) از هرچه غیر اوست فرار می‌کند. اینجا همه به دامان حسین(ع) پناه آورده اند. همه اینجا به بهشتی دعوت شده‌اند که تنها آن را در کربلا خواهی یافت. کربلا و حریم امام مظلومان بهشتی است زمینی که به بهشت عرشیان طعنه می‌زند. اربعین و راهی که تا کربلا طی می‌شود دل را صیقل می‌دهد و افراد را به راهی هدایت می‌کند که مقدمه ساز ظهور امام عصر است. راهی که برای احیا و استوار شدنش خیلی‌ها خون داده‌اند. راهی که امام علی برای آن خانه نشین شد، حضرت زهرا در کوچه‌های مدینه سیلی خورد، امام حسن مجبور به صلح با معاویه شد و امام حسین برای آن خونش را داد. راهی که باید برای آن جان‌ها را فدا کرد تا صاحب اصلی لوای یا لثارات الحسین، آن را از سربازانش تحویل بگیرد.