تقدیم به حضرت علی اکبر(ع)

ستاره ای شد و از نو نظر به ماه انداخت

و بر مدار خودش کهکشان به راه انداخت

برای مرگ رجز خواند و از شهادت گفت

هراس در دل کوفی ترین سپاه انداخت

قیام کرد ، محمد(ص) تر از همیشه گذشت

دوباره اهل حرم را به اشتباه انداخت

عطش عطش به لب آورد نام دریا را

و شور و ولوله در بی قرارگاه انداخت

هوای ابری و خونگریه ی سپیداران

چه آتشی به دل خیمه سیاه انداخت!

کفن نداشت که با کهنه پیرهن ، خورشید

رسید و سایه بر آن جان بی پناه انداخت

کشیده شد به افق خون تازه اش ناگاه

همین که سوی پدر لحظه ای نگاه انداخت