چه گل ها که بر سر شما نزدیم

                             مثلاً همین دیروز

                             بین دو کفّ العبّاس

                            (شمال و جنوب)

                            عملیات انتحاری شد

                            کوچک ترین شهید سه سال داشت

                             قاتل: دوازده سال

مزارشریف یا نجف

                    فرقی نمی کند

                                    هرجا به ذهن خطور کنید

                                                                آنجا منفجر می شود

                                                               و کتاب ها و کودکان زیادی به خاک و خون می افتند

کتاب ها و بچّه ها

چقدر مظلوم به تیغ کشیده می شوند

قرآنی که در صفین به نیزه رفت

                                 گلوی بریده علی اصغر بود در کربلا

کودکان غزّه، تاوان قرآن پدرانشان را می دهند

 

سلام بر آن لب های خشکیده

سلام بر آن بدن های لاغر و نحیف

سلام بر آن اعضای قطعه قطعه شده

سلام بر آن سرهای بالارفته به نیزه ها

به السّلام علی الرضیع الصغیر که می رسم،

ناحیه مقدّسه ی تو را در تشت می برند

 

 

به استقبالت می آید نصرانی

                                کودکان از دیوارهای اورشلیم بالا می روند

                                کودکان با صلیب های درخشان از جنگ

                                کودکان با کمربندهای انفجاری

تو با گل هایی که بر سرت زده ایم

با تاجی از خار و صلیبی بر دوش

با لبخندهای تر بر لب های خشک

می روی به قبّه الصّخره

می روی آن بالابالاها

                        نماز بخوانی بلند بلند

                        کُشته بشوی آرام آرام...

                      

 

 

12. با سالومه، در حوالی یحیی

 

یحیی یحیی یحیی

                      چه طور چشم های عاشقت را ندیدند

و آن حزن مقدس

            که سرزمین ها و سفارتخانه ها و سیاهچال ها را اشغال کرد

          چه طور بر کوهی از بدن های عریان

                                                         بالا رفت

         تا آن پادشاه که که فرّ ایزدی را از اساطیر ربوده بود

         با آن لباس های بی قواره خون آلود

                                 لبخندی از رضایت و پیروزی را

                                                      با پرچمی که فتح نداشت

                                                      بالا برد

آنک هزار مادر بی فرزند

در پای سروهای هزاران سال

بر سنگ های خالی

خوابانده اند گوش

تا اسب های معجزتی شاید

 

آن خلخال ها را انتظار می کشیدم و انتظار

-رقاصه ای که از نیروانا رسیده بود-

سرِ برهنه ی تو را طلب می کرد

          چه نیزه هاکه سر تو را بر دست نبرده اند

          چه جنگ ها که از خون تو سیراب نگشته اند

آه یحیی یحیی

          نیمه شب ها که مُردگان از گورهای خود بر می خیزند

         رختخواب من، نقشه همه قتلگاه های جهان است

گنجی در سینه دارم که اگر فاش شود

همه گورستان ها و خرابه ها و دزدان دریایی

              قلبی بر جراحت بازوی خود می کشند

              نامم را پای آن می نویسند

              و عکس تو را بر شانه های خود خالکوبی می کنند

کاش می شد برای این شعر وزنی ساخت

که آن خلخال ها

     آن زن مقدّس را

                       آن قدر برقصانند که از پای بیفتد

 

و سر تو را در در دیس نیاورند

و سر تو را در تشت نیاورند

و قلبت هنوز گرم باشد