راهی به بیابانیم، سوی تو مسلمان ها.                         «چون عشق حرم باشد، سهل است بیابان ها»

این راه رهایی را با عشق تو پیمودیم.                            این چشم به اشک آمد، ای کشته ی گریان ها

در راه نمی نوشیم جز بادهیعشقت را                           من در عطش عشقم، ای سرور عطشان ها 

از عشق خدا سیراب گشتی و فدا کردی                        دست و سر و صورت را، گل های گلستان ها     

سرخ است به هر مغرب چشم دلت ای گردون                از بس که بشد اشکت، غسال تن آن ها

ای سوخته ی عاشق، پروانه ی دور شمع                       کامل شده حج تو، با سنگ به شیطان ها 

آن لشکر شیطان را در کرب و بلا دیدی                         اینک «جمرات» تو، جنگ است به میدان ها

ای سبط نبی شاید، مظلوم زمان بودی                        محبوب جهان گشتی، در جمله ی دوران ها

خون است دل شیعه، ما منتظریم آقا                           تا منتقم زهرا، احیا کند این جان ها

اکنون همه چون جابر، با سوگ و عزاداری                     جمعیم به عشق تو، هفتاد و دو گُردان ها