دمپایی هایم را پا کردم و طبق روز های قبل به کارم مشغول شدم.با بی حوصلگی قابلمه را را برداشتم و گوشت ، پیاز، لوبیا و آب را داخل قابلمه ریختم.مانند کسی که از کاری تکراری خسته شده باشد زرد چوبه را اضافه کردم. قابلمه در حال جوشیدن بود و من با نوای عاشورایی محیط زیر لب زمزمه می کردم.غذا درست می کردم اما دلم جای دیگر بود. در قابلمه را که گذاشتم تکیه بر قفسه های کابینت آشپزخانه ، رو به شهر کربلا یعنی تقریبا رو به قبله سلامی دادم و روز های پنج سال قبل را در ذهنم مجسم کردم .اکنون دیگر آسمان دلم، چشمانم را هم بارانی کرده بود. صدای تلویزیون دیگر شنیده نمی شد...