از شلوغی های مرز مهران که گذشت، خودش هم باورش نمی شد که وارد سرزمین عراق شده است. او تحت تاثیر حرفهایی بود که بعضی از همکاران مهندس به او می گفتند. از تهدیدهای داعش بگیر تا جنایتهای رژیم بعثی عراق. کلی شبهات بر ذهن او انداختند که مهندس بیخیال این تصمیم شود. اما او تصمیم داشت هر طور شده برود.

.

.

تا چشمش به گنبد حرم حضرت عباس.ع. خورد دیگر آرام شده بود.  انگار نه انگار که تا دیروز...

آرام دست بر سینه گذاشت و اشک ریزان زیر لب می گفت:

"شاه پناهم بده.... خسته راه آمدم.... شاه پناهم بده"

.

.

او برگشت اما با کوله باری از آرامش.