داستانک - پای برهنه

از زیارت حرم قمربنی هاشم.ع. برمی گشتیم. برای نماز وارد یک حسینیه شدیم. نماز را به جماعت خواندیم. کفشم را که پوشیدم دیدم یکی از نوجوانان عراقی با پای برهنه دم در ایستاده است. در ذهن خودم گفتم شاید کفشش گم شده است و فرضیات دیگر...

با عربی دست و پاشکسته پرسیدم کفشت گم شده؟..

و او با لبخندی ملیح، گفت:"للعزاء الحسين.ع."

و من سرم را از خجالت پایین انداخته و او را به آغوش محبت گرفتم و از شوق گریه کردم.

یکم آذرماه نود و پنج

ساعت ده و سی قبل از ظهر