السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین

به شوق وصال دلبر و جانان به سر باید رفت…

مسیر، طریق وصل بود و مقصد، وصال یار.     قدم ها، مشق عشق بود و خستگی ها، مهر تایید.

بعضی، کفشها را کنده بودند،تا در مسیر مقدس وادی طوی، بال ملائک که فرش راهشان شده بود، نیالایند. زخم ها، احساس حضور و همدردی با کاروانیان خسته شام بود و اشک ها، اذن ورود به درگاه محبوب. عاشقان و دلباختگان، یا در راه بودند و یا معین راه. برخی سرپا به قدم می ایستادند و احترام میکردند.

گروهی ملتمسانه، تمنای واسطه گری فیض مادی و معنوی داشتند. خیمه هایی برافراشته از بهر خلوت و آرامش؛ رهپویان کربلا و عده ای منتظر نزول اجلال زائرانی که همه ارج و منزلتشان به سبب اضافه معرفتی به ابی عبدالله بود.

دعوت زائر کلامی بود که بارها و بارها شنیده می شد. گویی که مدت ها شیرینی طعم دیدار حسین (ع) را چشیده اند و اکنون نوکری زائرانش را تثبیت ارتباط حقیقیشان می دانند.

کلمات مشق به آخر دفتر عشق رسیده بود که خورشید کربلا در ظهر اربعین طلوعی دوباره داشت. نفسهایمان از شوق دیدارش، هم نوای قلب، حسین حسین می گفت و چشم ها در جستجوی نگاه دردانه هستی، غرق در امواج لوای گنبد و بارگاهش بود.

در کنار همه دلسپردگان حضرتش ابراز نوکری و ارادت نمودیم و خود را به دریای رحمت بی دریغش سپردیم. چرا که:

“سفینة الحسین اسرع و اوسع”