بغضی میان سینه ام رویید و آهی شد.

آرام آرام

اشکی به روی گونه ام غلطید و ماهی شد.

می بارد از کل وجودم حسرت جا ماندن از تو.

ای کاش انسان بودم و کم کم

همراه زوار تو با پای پیاده راه می رفتم!

با اینکه فطرس هستم اما

این بال ها تنها وبالند

هرگز مرا یاری نکردند..!

از کاروانت

جا ماندم آری

من ماندم و یک اربعین چشم انتظاری!...

عاطفه جوشقانیان